مارینو جاکومتی (Marino Giacometti) در یک مصاحبه با Mountain Blog، اسکای رانینگ را این گونه توصیف می‌کند:
محیطی که در آن می‌دویید، ارتفاع زیادی دارد و هدف، مسابقه با آسمان است.
خوب است بدانید که جاکومتی پدر این رشته برای آن قوانین خاصی نوشت. قسمتی از مسیر آسفالت، قسمت زیادی گل و سنگ، مسیرها و کوره راه‌های مختلف را می‌توان در میان دره‌ها و کوه‌هایی که ارتفاع آن‌ها گاهی تا ۴۰۰۰ متر هم می‌رسد یافت و از آن ها رد شد. تصور دویدن در این محیط‌های طبیعی زیباست که باعث می‌شود این فعالیتی که فشار زیادی روی ماهیچه‌ها و تحمل شما می‌گذارد را انجام دهید.
کوه های آلپ، پیرنه، کوه های یدینگ در چین و یا رشته کوه های فیورد ترومسو در نروژ، برخی از مکان‌هایی هستند که مسابقات قهرمانی اسکای رانینگ در آن‌ها برگزار شده است. ولی بگذارید یک قدم به سمت عقب برداریم و گذشته این رشته ورزشی را بررسی کنیم.
منشا ایجاد اسکای رانینگ
در سال ۱۹۹۲ بود که کوهنورد ایتالیایی تصمیم گرفت اسکای رانینگ را تبدیل به یک ورزش واقعی بکند و برای این «مسابقه در آسمان» قوانینی را تعیین کرد. او اولین مسابقات رسمی را در کوه‌های مونته روزا و مونته بلانک برگزار کرد و با تشکر از حمایت یک برند معروف لباس های ورزشی، او یک تور جهانی تشکیل داد که دویدن روی رشته‌کوه‌های هیمالیا، کوه‌های راکی، کوه‌های آتشفشان مکزیک و ارتفاعات کنیا هم جزئی از آن بودند. در سال ۱۹۹۳ بود که جاکومتی متوجه شد راه درستی را انتخاب کرده است زیرا سال به سال این ورزش محبوبیت بیشتری پیدا می‌کرد. میزان این محبوبیت به اندازه‌ای بود که در سال ۱۹۹۵ فدراسیون FSA (فدراسیون ورزش‌های در ارتفاع) برای آن بوجود آمد. بعد از آن سرعت محبوبیت این ورزش افزایش پیدا کرد. در سال ۲۰۰۸، ISF (فدراسیون جهانی اسکای رانینگ) جایگزین FSA شد و این ورزش از حیطه ورزش‌های کوهستانی خارج شد و هر کسی که به دویدن علاقه دارد می‌تواند آن را انجام دهد.
اسکای رانینگ یا دوی زنجیره‌ای؟
با گذر زمان، اسکای رانینگ تغییر می‌کند و شکل مشخصی به خود می‌گیرد و خود را از دیگر اشکال دویدن مانند دوی کوهستانی و دوی زنجیره‌ای جدا می‌کند. دوی کوهستانی در کوهستان و راه‌های موجود در آن صورت می‌گیرد و طبق قوانین آن طول مسیر بیشتر از ۳۰۰۰ متر نمی‌شود و می‌تواند مسیرهای کوتاه آسفالتی را هم در بر بگیرد ولی نباید بیشتر از ۲۰ درصد کل مسیر باشد. شیب مسیر در این رشته هم باید ۵ تا ۲۰ درصد باشد. دوی زنجیره‌ای در مسیرهای آسفالتی و گلی صورت می‌پذیرد و معمولا مسیرهای طولانی را در برمی‌گیرد که گاهی بیشتر از ۵۰۰۰ متر می‌شود.
اسکای رانینگ مانند دوی کوهستانی در محیط کوهستانی و مسیرهای آسفالتی که حداکثر ۱۵ درصد کل مسیر را تشکیل می‌دهد، انجام می‌شود. مسیرها در این رشته معمولا تکنیکی‌تر و سخت‌تر هستند و ممکن است شامل بخش هایی شود که برای عبور از آن‌ها به زنجیر یا طناب احتیاج داشته باشید. برای اینکه سرازیری‌ها را بتوان بدون مشکل طی کرد، به دونده‌ها اجازه استفاده از عصای کوهنوردی که در کوهنوردی استفاده می‌شوند داده می‌شود. ارتفاع در این رشته می‌تواند بالای ۴۰۰۰ متر هم برسد. مسابقات این رشته به ۴ دسته تقسیم می‌شود. عمودی (Vertical)، مسابقه آسمانی (Skyrace)، سخت (Ultra) و خیلی سخت (Extreme) که حتی برای افراد حرفه‌ای هم می‌تواند سخت باشد.
چگونه برای اسکای رانینگ آماده شویم؟
این ورزش برای کسانی ساخته شده‌اند که به ورزش‌هایی که بدن آن‌ها را به چالش می‌کشد و در عین حال زیبایی‌های طبیعی را در دید آن‌ها قرار می‌دهد و این حس را به آن‌ها بدهد که بخشی از طبیعت هستند، علاقه دارند مناسب است. در مسیر، می‌تاونید از مناظری بالای کوه لذت ببرید.
آمادگی برای این ورزش، مانند آمادگی برای یک قدم‌زنی نیست. باید استقامت و عزم راسخی داشته باشید.
قبل از این که اسکای رانینگ را امتحان کنید، باید از نظر فیزیکی آماده شوید. زیاد بدوید تا میزان تاب‌آوری خود را افزایش دهید. همچنین باید تمرینات باشگاهی را انجام دهید که به طور کلی باعث افزایش قدرت ماهیچه‌های بدنتان می‌شود. در این ورزش تنها تاب‌آوری بالا کافی نیست، باید قدرت و چابکی بالایی داشته باشید تا به راحتی از کوه بالا رفته و به قله برسید و به سمت آسمان بدوید.
چگونه درست بدویم؟
دویدن و راه رفتن دو عمل طبیعی بدن ما است و یکی از ورزش‌هایی است که با استفاده از آن میتوانید مقدار زیادی چربی و کالری را بسوزانید. دویدن به روش درست، باعث کاهش احتمال آسیب زدن به ماهیچه‌ها و مفاصل می‌شود. ولی چگونه بفهمیم که داریم درست انجامش می‌دهیم؟ چند مورد وجود دارد که باید قبل از اسکای رانینگ یا دویدن به طور کلی، به آن‌ها توجه کنیم.
حالت بدن
داشتن حالت بدن خوب برای جلوگیری از آسیب رساندن به بدن مفید است. اگر حالت مناسبی نداشته باشید، انرژی بسیار زیادی را که میتوانید در جای بهتر استفاده کنید، از دست خواهید داد، مخصوصا اگر سرعت و مسافت برایتان مهم باشد. سر باید بالا باشد تا مهره‌های گردن با مهره‌های کمر در یک راستا قرار بگیرند. باید به روبه‌رو نگاه کنید، نه پاهایتان.
گام‌ها
وقتی از گام صحبت می‌کنیم، منظور مسافتی است که پا میان بلند شدن از روی زمین و دوباره روی زمین فرود آمدن، طی می‌کند است. گام ایده آل باید کوتاه و سریع باشد. باید سعی کنید که زانو و مچ پاها در یک راستا و کف پا جلوتر از زانو قرار بگیرد.
راه رفتن
راه رفتن به اندازه گام هم بستگی دارد و اگر گام‌های کوتاه و سریع بردارید، کف پای شما به درستی روی زمین قرار می‌گیرد و احتمال آسیب کاهش می‌یابد. افزایش طول گام باید به گونه‌ای باشد که فشاری به پا نیاورد و تلاش زیادی برای انجام آن نشود. برای این که نوع راه رفتن خود را ارزیابی کنید، هنگام دویدن و برای مدت ۱ دقیقه وقتی تعداد دفعاتی که پای راستتان روی زمین فرود می‌آید را بشمارید. نکته دیگری که باید در دویدن به آن دقت کنید، قرار دادن قسمت وسط کف پایتان روی زمین به جای پاشنه یا انگشتانتان، هنگام فرود پایتان است. این کار باعث می‌شود به زانو و تاندون‌های آشیل آسیب نرسد.
منبع: Techno Gym
نظرات کاربران