کوهنوردی در هوای آلوده :بایدها و نباید

شور و اشتیاق برای فتح قله‌ها و تجربه‌ی آرامش طبیعت، همواره کوهنوردان را به دل کوهستان می‌کشاند. اما در کلان‌شهرهای پرجمعیت، چالش بزرگی پیش روی این فعالیت قرار گرفته است: کوهنوردی در هوای آلوده. با افزایش آلاینده‌های هوا، نگرانی‌ها در مورد سلامت کوهنوردان و ریسک کوهنوردی در چنین شرایطی رو به فزونی است. این مقاله به عنوان یک راهنمای کوهنوردی در آلودگی، به شما کمک می‌کند تا با درک عمیق تاثیر آلودگی هوا بر کوهنوردی، تصمیمات آگاهانه‌ای بگیرید و با مدیریت صحیح خطرات کوهنوردی در هوای آلوده، به فعالیت خود ادامه دهید و از طبیعت بکر لذت ببرید.

هدف ما این نیست که شما را از کوهنوردی منع کنیم، بلکه می‌خواهیم دانش و ابزارهای لازم را در اختیارتان قرار دهیم تا با کمترین آسیب ممکن، به ورزشی که عاشقش هستید بپردازید.

چرا کوهنوردی در آلودگی هوا خطرناک است؟

وقتی در هوای آزاد فعالیت ورزشی می‌کنیم، حجم تنفس ما به طرز چشمگیری افزایش می‌یابد. این یعنی اگر هوا آلوده باشد، مقدار بیشتری از ذرات و گازهای سمی وارد سیستم تنفسی ما می‌شود. این واقعیت، ورزش در هوای آلوده را به یک فعالیت پرریسک تبدیل می‌کند، به ویژه در کوهنوردی که اغلب با شدت فعالیت بالا همراه است.

آلاینده‌های اصلی هوا و تاثیرات فیزیولوژیکی آن‌ها

آلودگی هوا فقط دود ماشین نیست؛ ترکیبی پیچیده از ذرات معلق و گازهای سمی است که هر کدام به نوعی به بدن ما آسیب می‌رسانند:

• ذرات معلق (PM2.5 و PM10): این ذرات ریز که قطر آن‌ها کمتر از 2.5 میکرومتر (PM2.5) یا 10 میکرومتر (PM10) است، از خطرناک‌ترین آلاینده‌ها محسوب می‌شوند. ذرات PM2.5 می‌توانند به عمق ریه‌ها نفوذ کرده و وارد جریان خون شوند. این ذرات می‌توانند باعث التهاب، کاهش ظرفیت ریه، بروز یا تشدید آسم و برونشیت شوند. در درازمدت، این ذرات به قلب و عروق آسیب رسانده و ریسک بیماری‌های قلبی و سکته را افزایش می‌دهند. به عنوان یک کوهنورد، این بدان معناست که توانایی بدنتان برای جذب اکسیژن و پمپاژ خون به عضلات حیاتی تحت تاثیر قرار می‌گیرد.
• ازن (O3): ازن در سطح زمین، یک آلاینده ثانویه است که از واکنش نور خورشید با سایر آلاینده‌ها ایجاد می‌شود. استنشاق ازن می‌تواند منجر به تحریک ریه‌ها، سرفه، درد قفسه سینه و تنگی نفس شود. این آلاینده به خصوص برای کوهنوردانی که در هوای گرم و آفتابی صعود می‌کنند، خطرناک است.
• دی اکسید نیتروژن (NO2) و دی اکسید گوگرد (SO2): این گازها که اغلب از احتراق سوخت‌های فسیلی ناشی می‌شوند، می‌توانند به مجاری تنفسی آسیب رسانده و علائم تنفسی مانند سرفه و تنگی نفس را تشدید کنند.
• منوکسید کربن (CO): این گاز بی‌رنگ و بی‌بو، با اتصال به هموگلوبین خون، مانع از رسیدن اکسیژن کافی به بافت‌ها می‌شود. علائم مسمومیت با CO می‌تواند شامل سردرد، سرگیجه و خستگی باشد که در شرایط کوهنوردی تشخیص آن از خستگی عادی دشوار است.

این آلاینده‌ها می‌توانند سیستم ایمنی بدن را نیز تضعیف کرده و بدن را در برابر عفونت‌ها آسیب‌پذیرتر کنند.

| اگر کوهنوردی تازه‌کار هستید و می خواهید بدانید که چه نکاتی را باید برای کوهنوردی در نظر داشته باشید؛ یا کوهنوردی حرفه ای هستید اما ترجیح می دهید مرور مجددی بر نکات اصولی و اولیه کوهنوردی داشته باشید؛ می توانید مقاله راهنمای کوهنوردی مبتدی را مطالعه نمایید. |

تشدید اثرات آلودگی در ارتفاعات بالاتر

شاید فکر کنید که با بالا رفتن از شهر، از شر آلودگی خلاص می‌شوید. اما این همیشه درست نیست. در پدیده‌ای به نام وارونگی هوا و کوهنوردی، لایه‌ای از هوای سردتر در نزدیکی سطح زمین زیر لایه‌ای از هوای گرم‌تر محبوس می‌شود و آلاینده‌ها را در ارتفاعات پایین‌تر (مخصوصاً در کوهپایه‌ها و دره‌های نزدیک شهر) به دام می‌اندازد.

همچنین، باید به موضوع ارتفاع و آلودگی هوا توجه کرد. در ارتفاعات، فشار جزئی اکسیژن کاهش می‌یابد. این بدان معناست که بدن برای جذب اکسیژن بیشتر، تنفس عمیق‌تر و سریع‌تری انجام می‌دهد. اگر در همین شرایط آلودگی هوا نیز وجود داشته باشد، هر دم نه تنها اکسیژن کمتر، بلکه حجم بیشتری از آلاینده‌ها را نیز وارد ریه‌ها می‌کند و اثرات سوء آلودگی را تشدید می‌کند. این یک اشتباه رایج است که تصور می‌شود همیشه کوهنوردی در ارتفاعات بالاتر از 3000 متر در هوای آلوده ایمن‌تر است. در واقع، در ارتفاعات بالا، بدن شما برای جذب اکسیژن تلاش بیشتری می‌کند و اگر هوای اطراف آلوده باشد، این تلاش مضاعف، جذب آلاینده‌ها را نیز افزایش می‌دهد.

علائم مسمومیت ناشی از هوای آلوده در کوهنوردان

تشخیص علائم اولیه بسیار مهم است تا بتوانید اقدامات لازم را انجام دهید. علائم مسمومیت هوای آلوده در کوهنوردان می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

• سرفه مداوم، به خصوص سرفه خشک.
• تنگی نفس یا خس‌خس سینه غیرمعمول.
• احساس سوزش در گلو، بینی یا چشم‌ها.
• سردرد یا سرگیجه.
• خستگی غیرعادی و کاهش توانایی ورزشی.
• تهوع یا سوزش معده.

این علائم ممکن است با خستگی عادی کوهنوردی اشتباه گرفته شوند، اما تفاوت در شدت و پایداری آن‌هاست. هرگاه احساس کردید که حالتان غیرمعمول است و بهبود نمی‌یابد، باید آن را جدی بگیرید.

تصمیم‌گیری آگاهانه و آمادگی برای کاهش خطرات صعود در هوای آلوده

تصمیم‌گیری آگاهانه، اولین و مهم‌ترین گام برای مدیریت ریسک کوهنوردی در شرایط آلودگی هوا است.

تفسیر شاخص کیفیت هوا (AQI) به عنوان معیار تصمیم‌گیری

یکی از ابزارهای حیاتی برای هر کوهنورد، آشنایی با شاخص کیفیت هوا (AQI) است. AQI عددی است که میزان پاکی یا آلودگی هوا را نشان می‌دهد و اثرات آن بر سلامت را مشخص می‌کند. این شاخص معمولاً با رنگ‌ها و اعداد خاصی نمایش داده می‌شود:

برای تفسیر AQI:

• از اپلیکیشن‌های معتبر هواشناسی یا وب‌سایت‌های سازمان محیط زیست استفاده کنید.( سامانه پایش کیفی هوای کشور)
• به عدد و رنگ AQI و همچنین آلاینده غالب (مانند PM2.5) توجه کنید.
• انجمن پزشکی کوهستان و سایر نهادهای سلامت عموماً توصیه می‌کنند که در شرایط “ناسالم برای گروه‌های حساس” (نارنجی) و بالاتر، کوهنوردان، به خصوص افراد دارای بیماری‌های زمینه‌ای، فعالیت خود را محدود یا لغو کنند. به عنوان یک کوهنورد متوسط، در شرایط قرمز یا بنفش، بهتر است قید صعود را بزنید و برنامه‌تان را به تعویق بیندازید. سلامتی شما از هر فتح قله‌ای مهم‌تر است.

ارزیابی وضعیت جسمانی و بیماری‌های زمینه‌ای

قبل از هر صعود، به خصوص در شرایط مشکوک به آلودگی، باید وضعیت جسمانی خود را ارزیابی کنید.

• مشاوره پزشکی: اگر سابقه بیماری‌های قلبی (مانند آریتمی یا نارسایی قلبی)، تنفسی (مانند آسم، برونشیت مزمن، یا کاهش ظرفیت ریه) یا ضعف سیستم ایمنی بدن دارید، حتماً با پزشک خود مشورت کنید. پزشک می‌تواند با توجه به شرایط شما، توصیه‌های مشخصی ارائه دهد.
• خودارزیابی: اگر اخیراً سرماخوردگی یا آنفولانزا داشته‌اید، یا احساس خستگی و بی‌حالی می‌کنید، بهتر است صعود خود را به تعویق بیندازید. بدن شما در این شرایط برای مقابله با آلودگی، توان کمتری دارد.

انتخاب مسیر و زمان مناسب

انتخاب هوشمندانه مسیر و زمان صعود می‌تواند به پیشگیری از آسیب آلودگی هوا کمک کند:

• زمان صعود: معمولاً صبح زود، به دلیل جریان هوا و قبل از اوج‌گیری ترافیک، سطح آلودگی پایین‌تر است. از صعود در ساعات اوج ترافیک و حوالی غروب که پدیده وارونگی هوا بیشتر رخ می‌دهد، خودداری کنید.
• مسیر صعود:
  • پوشش گیاهی: مسیرهایی را انتخاب کنید که دارای پوشش گیاهی بیشتری باشند، زیرا درختان و گیاهان تا حدی به تصفیه هوا کمک می‌کنند.
  • دوری از منابع آلودگی: از مسیرهایی که نزدیک جاده‌های شلوغ یا صنایع آلاینده هستند، دوری کنید.
  • ارتفاع: همانطور که اشاره شد، بالا رفتن از ارتفاعات همیشه به معنی هوای پاک نیست، اما معمولاً قله‌های بلندتر از 2000-2500 متر می‌توانند از لایه‌های آلودگی شهری فاصله بگیرند، البته این بستگی به شرایط جوی و پدیده وارونگی دارد. همیشه AQI را چک کنید.

کاهش مواجهه و محافظت فعال حین کوهنوردی در روزهای آلوده

حتی با بهترین برنامه‌ریزی، ممکن است در حین صعود با شرایطی روبرو شوید که نیاز به اقدامات محافظتی فعال داشته باشید.

زدن ماسک تنفسی کوهنوردی مناسب

استفاده از ماسک تنفسی کوهنوردی یکی از موثرترین راه‌ها برای کاهش استنشاق آلاینده‌هاست. اما هر ماسکی مناسب نیست:

• انواع ماسک:
  • ماسک‌های N95/N99/FFP2/FFP3: این ماسک‌ها برای فیلتر کردن ذرات معلق (مانند PM2.5) طراحی شده‌اند. N95 به این معناست که 95% ذرات 0.3 میکرونی را فیلتر می‌کند. N99 و FFP3 قدرت فیلتراسیون بالاتری دارند. برای کوهنوردی، ماسک باید علاوه بر فیلتراسیون بالا، قابلیت عبور هوا را نیز داشته باشد تا مانع تنفس طبیعی نشود.
  • ماسک‌های با فیلتر کربن فعال: این ماسک‌ها علاوه بر فیلتر ذرات، می‌توانند برخی گازهای شیمیایی را نیز جذب کنند.
• نکات مهم در انتخاب:
  • مناسب برای ورزش: ماسک‌های مخصوص ورزش با دریچه‌های بازدم (برای راحتی بیشتر در حین فعالیت شدید) و طراحی ارگونومیک، انتخاب بهتری هستند. مطمئن شوید که دریچه‌های بازدم به گونه‌ای طراحی شده باشند که از ورود هوای آلوده جلوگیری کنند.
  • فیت بودن: مهم‌ترین نکته این است که ماسک به طور کامل روی صورت شما فیت شود و هیچ درزی برای ورود هوا از کناره‌ها وجود نداشته باشد. ماسکی که به درستی فیت نشده باشد، بی‌اثر است.
  • تعویض فیلتر: فیلتر ماسک‌ها دارای عمر مفید هستند. حتماً فیلترها را طبق دستورالعمل سازنده (معمولاً هر 20 تا 40 ساعت استفاده) تعویض کنید. یک فیلتر اشباع شده نه تنها کارایی ندارد، بلکه می‌تواند تنفس را نیز دشوارتر کند.

تکنیک‌های تنفسی موثر برای کاهش جذب آلاینده‌ها

تمرینات تنفسی و نحوه صحیح تنفس می‌تواند به کاهش مواجهه با آلاینده‌ها کمک کند:

• تنفس عمیق شکمی: به جای تنفس سطحی از قفسه سینه، سعی کنید از دیافراگم (شکم) خود نفس عمیق بکشید. این نوع تنفس باعث تهویه بهتر ریه‌ها می‌شود.
• تنفس از بینی: بینی شما به عنوان یک فیلتر طبیعی عمل می‌کند و می‌تواند تا حدی ذرات درشت‌تر را فیلتر و هوا را گرم و مرطوب کند. سعی کنید بیشتر از بینی نفس بکشید، به خصوص در بخش‌های پرآلودگی مسیر.
• کاهش شدت فعالیت: در نقاطی که آلودگی بیشتر است (مثلاً در ابتدای مسیر نزدیک شهر یا در مناطق با وارونگی هوا)، سرعت خود را کاهش دهید تا حجم و عمق تنفس شما کمتر شود.

مدیریت سرعت و شدت فعالیت

یکی از توصیه‌های کلیدی در راهنمای کوهنوردی در آلودگی این است که سرعت و شدت فعالیت خود را با شرایط هوا تطبیق دهید. زمانی که AQI بالا است، از فعالیت‌های پرشدت که باعث افزایش شدید ضربان قلب و تنفس عمیق و سریع می‌شوند، خودداری کنید. به جای دویدن در سربالایی، با سرعت یکنواخت و متوسط پیاده‌روی کنید. به بدن خود گوش دهید و هرگونه علائم غیرعادی را جدی بگیرید. کوهنوردی استقامتی در هوای آلوده، بار مضاعفی بر قلب و عروق و ریه‌ها وارد می‌کند.

آب‌رسانی کافی و تغذیه مناسب کوهنوردی در روزهای آلوده

رژیم غذایی و هیدراتاسیون نقش مهمی در پیشگیری از آسیب های آلودگی هوا دارند:

• آب‌رسانی: مصرف کافی آب به رقیق شدن مخاط در مجاری تنفسی و دفع سموم از بدن کمک می‌کند. قبل، حین و بعد از صعود، به اندازه کافی آب بنوشید.
• تغذیه کوهنوردی در آلودگی:
  • آنتی‌اکسیدان‌ها: غذاهای غنی از آنتی‌اکسیدان‌ها مانند ویتامین C (مرکبات، فلفل دلمه‌ای)، ویتامین E (مغزها، روغن‌های گیاهی)، بتاکاروتن (هویج، کدو حلوایی) و سلنیوم (آجیل برزیلی) می‌توانند به خنثی کردن رادیکال‌های آزاد ناشی از آلودگی کمک کنند.
  • امگا 3: اسیدهای چرب امگا 3 (ماهی‌های چرب، بذر کتان) دارای خواص ضدالتهابی هستند و می‌توانند به کاهش التهاب ناشی از آلاینده‌ها کمک کنند.
  • مواد معدنی: مصرف کافی روی و منیزیم نیز به تقویت سیستم ایمنی بدن و بهبود عملکرد ریه‌ها کمک می‌کند.

مصرف میوه‌ها و سبزیجات تازه، آجیل، دانه‌ها و غلات کامل را در برنامه غذایی خود بگنجانید.

مراقبت و ریکاوری بعد از کوهنوردی در هوای آلوده

پس از بازگشت از کوه، مرحله ریکاوری بعد از کوهنوردی و مراقبت از سلامت اهمیت دوچندانی پیدا می‌کند، به ویژه اگر در شرایط آلودگی صعود کرده باشید.

مراقبت از ریه در آلودگی هوا و تقویت سیستم ایمنی بدن

• شستشوی مجاری تنفسی: بلافاصله پس از بازگشت، صورت خود را بشویید و بینی و گلو را با آب نمک رقیق یا سرم شستشو دهید. این کار به پاک کردن ذرات آلوده از مجاری تنفسی کمک می‌کند.
• مصرف مایعات گرم و دمنوش‌ها: نوشیدن چای سبز، دمنوش‌های گیاهی (مانند زنجبیل یا آویشن) و سوپ‌های گرم می‌تواند به آرامش مجاری تنفسی، کاهش التهاب و تقویت سیستم ایمنی بدن کمک کند.
• استراحت کافی: استراحت و خواب کافی به بدن اجازه می‌دهد تا خود را ترمیم کرده و با هرگونه آسیبی که ممکن است در اثر آلودگی به وجود آمده باشد، مقابله کند.
• پوشیدن لباس تمیز: بلافاصله لباس‌های خود را تعویض کرده و آن‌ها را بشویید تا ذرات آلوده به محیط خانه منتقل نشوند.

زیرنظر داشتن علائم و مراجعه به پزشک در شرایط لازم

• تشخیص خستگی یا مسمومیت: اگر علائم ذکر شده (سرفه، تنگی نفس، سردرد، خستگی غیرعادی) بیش از چند ساعت پس از صعود ادامه یافت یا تشدید شد، احتمالاً مربوط به آلودگی هوا هستند و نه صرفاً خستگی ناشی از کوهنوردی. علائم مسمومیت معمولاً با استراحت و مصرف مایعات بهبود نمی‌یابند یا بدتر می‌شوند.
• علائم هشداردهنده جدی: در صورت بروز هر یک از علائم زیر، فوراً به پزشک مراجعه کنید:
  • تنگی نفس شدید یا احساس خفگی.
  • درد قفسه سینه.
  • سرگیجه یا غش.
  • کبودی لب‌ها یا ناخن‌ها.
  • سرفه همراه با خلط خونی.

به یاد داشته باشید که پیشگیری از آسیب آلودگی هوا بهتر از درمان است.

مسئولیت اجتماعی و محیط زیستی کوهنوردان

در مواجهه با چالش کوهنوردی در هوای آلوده، هر کوهنورد مسئولیتی فراتر از حفظ سلامت فردی خود دارد. ما به عنوان بخشی از جامعه کوهنوردی، می‌توانیم نقشی فعال در آگاهی‌بخشی و ترویج رفتار مسئولانه ایفا کنیم.

نقش کوهنوردان در آگاهی‌بخشی و حفظ محیط زیست

• اشتراک‌گذاری تجربیات و دانش: با دوستان و هم‌تیمی‌های خود در مورد خطرات کوهنوردی در هوای آلوده و راهکارهای مدیریت آن صحبت کنید. تجربیات شخصی شما می‌تواند الهام‌بخش دیگران باشد تا با آگاهی بیشتری عمل کنند.
• حمایت از کمپین‌های کاهش آلودگی: در فعالیت‌های اجتماعی و کمپین‌هایی که به کاهش آلودگی هوا و بهبود کیفیت محیط زیست می‌پردازند، مشارکت کنید. صدای جمعی کوهنوردان می‌تواند تاثیرگذار باشد.
• به حداقل رساندن ردپای محیط زیستی خود: در هر صعود، اصول “ردپا نگذارید” را رعایت کنید. استفاده از حمل و نقل عمومی برای رسیدن به مبدأ کوهنوردی، کاهش تولید زباله و عدم آسیب به پوشش گیاهی، همگی به حفظ محیط زیست و در نهایت به بهبود کیفیت هوا کمک می‌کنند.
• آگاهی‌رسانی به عموم: به عنوان سفیران طبیعت، می‌توانید اهمیت هوای پاک را به عموم جامعه یادآوری کنید و آن‌ها را به حمایت از سیاست‌هایی که به کاهش آلودگی منجر می‌شود، ترغیب نمایید.

کوهنوردی در هوای آلوده چالشی است که باید با دانش، مسئولیت‌پذیری و آمادگی کامل با آن روبرو شد. سلامتی شما، ارزشمندترین دارایی شماست. با رعایت این توصیه‌ها، نه تنها از خود محافظت می‌کنید، بلکه به عنوان یک کوهنورد آگاه، به حفظ محیط زیست و آگاهی‌رسانی در جامعه نیز کمک خواهید کرد.

پرسش‌های متداول (FAQ)

آیا کوهنوردی در ارتفاعات بالاتر از 3000 متر در هوای آلوده ایمن‌ است؟

خیر، این یک باور غلط رایج است. اگرچه در ارتفاعات بالاتر ممکن است از لایه‌های پایین‌تر آلودگی شهری فاصله بگیرید، اما در برخی شرایط، مانند پدیده وارونگی هوا و کوهنوردی، آلاینده‌ها می‌توانند تا ارتفاعات بالا نیز صعود کنند. از طرفی، در ارتفاعات بالا، فشار جزئی اکسیژن کمتر است و بدن برای جذب اکسیژن بیشتر، تنفس عمیق‌تر و سریع‌تری انجام می‌دهد. اگر هوا آلوده باشد، این تنفس عمیق‌تر منجر به جذب بیشتر آلاینده‌ها می‌شود. همواره شاخص کیفیت هوا (AQI) را بررسی کنید و به نشانه‌های بدن خود توجه داشته باشید.

کدام نوع ماسک تنفسی برای کوهنوردی در هوای آلوده بهترین است و چگونه باید از آن استفاده کرد؟

بهترین نوع ماسک برای کوهنوردی در هوای آلوده، ماسک‌های دارای استاندارد N95، N99، FFP2 یا FFP3 هستند که قابلیت فیلتر کردن ذرات ریز PM2.5 را دارند. ماسک‌های ورزشی با دریچه‌های بازدم برای راحتی بیشتر در حین فعالیت، مناسب‌ترند، به شرط آنکه از ورود هوای آلوده جلوگیری کنند.
نکات مهم استفاده:

• فیت بودن: مطمئن شوید ماسک به طور کامل و بدون درز روی صورت شما قرار می‌گیرد.
• تعویض فیلتر: فیلترها را طبق دستورالعمل سازنده (معمولاً هر 20-40 ساعت استفاده) تعویض کنید.
• نظافت: بدنه ماسک را مرتباً تمیز کنید.
• عدم استفاده در صورت دشواری تنفس: اگر با ماسک دچار تنگی نفس یا ناراحتی شدید، آن را بردارید و از فعالیت خودداری کنید.

چه غذاهایی می‌توانند به کاهش اثرات آلودگی هوا بر بدن کوهنوردان کمک کنند؟

برای تغذیه کوهنوردی در آلودگی، تمرکز بر غذاهای سرشار از آنتی‌اکسیدان‌ها و مواد مغذی است که به تقویت سیستم ایمنی بدن و مبارزه با التهاب کمک می‌کنند. این غذاها شامل:

• ویتامین C: مرکبات، فلفل دلمه‌ای، کلم بروکلی.
• ویتامین E: مغزها (بادام، فندق)، دانه‌ها (آفتابگردان)، آووکادو، روغن زیتون.
• بتاکاروتن: هویج، کدو حلوایی، اسفناج.
• اسیدهای چرب امگا 3: ماهی‌های چرب (سالمون، ساردین)، بذر کتان، گردو.
• مواد معدنی: روی (گوشت قرمز، لوبیا، آجیل) و سلنیوم (آجیل برزیلی، ماهی).
• آب کافی: هیدراتاسیون مناسب برای دفع سموم و حفظ رطوبت مجاری تنفسی ضروری است.

چگونه می‌توانم تشخیص دهم که علائمم مربوط به آلودگی هواست یا صرفاً خستگی ناشی از کوهنوردی؟

علائم مسمومیت هوای آلوده اغلب شامل سرفه خشک مداوم، تنگی نفس یا خس‌خس سینه غیرعادی، سوزش چشم/گلو/بینی، سردرد، سرگیجه و خستگی شدید و غیرقابل توضیح است. این علائم ممکن است حتی پس از استراحت نیز ادامه یابند یا بدتر شوند. در مقابل، خستگی عادی کوهنوردی معمولاً با استراحت، خواب کافی و تغذیه مناسب بهبود می‌یابد و علائم تنفسی یا سوزش چشم/گلو به همراه ندارد. اگر علائم شما پایدار هستند یا تشدید می‌شوند، به ویژه پس از صعود در هوای آلوده، آن را جدی بگیرید و در صورت لزوم به پزشک مراجعه کنید.

آیا کودکان و افراد با بیماری‌های زمینه‌ای نیز می‌توانند با رعایت نکات در هوای آلوده، کوهنوردی کنند؟

کودکان و افراد با بیماری‌های زمینه‌ای (مانند آسم، بیماری‌های قلبی، دیابت یا ضعف سیستم ایمنی بدن) جزو گروه‌های حساس محسوب می‌شوند و بیشتر در معرض خطرات کوهنوردی در هوای آلوده هستند. برای این افراد، توصیه اکید این است که در صورت بالا بودن شاخص کیفیت هوا (AQI) (به خصوص در سطوح نارنجی یا قرمز)، از فعالیت ورزشی در فضای باز، از جمله کوهنوردی، به طور کامل خودداری کنند. در صورت تمایل به فعالیت، حتماً با پزشک متخصص مشورت کرده و تمامی نکات ایمنی را با وسواس بسیار زیاد رعایت کنند. اولویت همیشه حفظ سلامت این افراد است.