محمد اوراز در زمین به دنیا آمد و آنقدر نزدیک آسمان شد که دیگر برنگشت. از همان ابتدای تولدش در سال ۴۸ فهمید که زندگی یعنی مشکلات و زندگی کردن یعنی گذر از مشکلات. هنگام تولد محمد اوراز پدرش زنده بود اما در زندان های حکومتی بود و شاید نوای خوش پدر در آن شب به واسطه کوه های نقده به گوش فرزند رسید که محمد اوراز را به دامنه و قله کوه کشاند.
محمد در دوره های مختلف تحصیل خود کوه را هم مسیر درس هایش کرده بود و این همراهی به قدری شیرین شد که محمد دانست درس را برای کوه می خواند و این کوه و قله اش است که او را درگیر خود کرده است. از این رو تحصیلات عالی را در رشته تربیت بدنی ادامه داد تا بتواند در مسیر علاقه خود قدم بردارد.
اما این علاقه آتشی نبود که با چند کتاب و مدرک تحصیلی خاموش شود. محمد اوراز در سال ۶۷ اولین گروه کوه نوردی خود را برای اولین سفر حرفه ای خود آماده کرد. این گروه تا سال ۷۳ توانستند تمام کوه های اطراف نقده و سایر شهر ها را فتح کنند. همین امر باعث شد که محمد بخواهد حرفه ای تر کار کند. از این رو به کمک جمعی از پیشکسوتان این عرصه توانستند کانون کوه نوردی شهرستان نقده را راه اندازی کنند. محمد اوراز به خوبی می دانست که برای موفقیت خودش باید راه موفقیت دیگران را باز کند. این هیئت توانست جوانان بسیاری را به این راه بکشاند و همچون درختی است که امروز نیز میوه می دهد.
سال ۷۶ بود که فدراسیون کوه نوردی برای فتح قله گاشربروم ۲ و راکاپوشی در پاکستان فراخوان زد و این فراخوان توانست مسیر رسیدن محمد اوراز به آرزویش را همراه کند. او بعد از قبول شدن در این فراخوان برای اولین بار به عضویت تیم ملی کوهنوردی در آمد و توانست اولین تجربه هیمالیا نوردی اش را که به قله ۷۷۸۸ متری راکاپوشی به همراه تیم ۶ نفره با موفقیت به سپری کند.
از فتح تا فتح
از فتح تا فتح
عضویت تیم ملی و فتح قله ۷۷۸۸ متری موفقیتی بود که محمد اوراز را مصمم کرد تا به موفقیت بزرگ تری برسد. او سیری ناپذیر بود و می خواست هیچ مشکلی را حل نشده باقی نگذارد. او قله اورست را نشانه رفت و آن را در سال ۱۳۷۷ با همراهی یک گروه ۳ نفره شکست داد.
اورست قله ای است که هر انسانی نمی تواند به آن برسد و شاید واقعا داستان سیمرغ عطار است که از هزاران مرغ تنها سی تا از آن ها به قله رسیده اند. محمد اوراز روحیه ای قوی داشت که باعث می شد اورست برایش همچون همان کوه های نقده زیبا، دوست داشتنی و جذاب باشند. محمد با کوه رفیق بود و زورآزمایی او با اورست زورآزمایی اش با بهترین رفیق محسوب می شد.
اما محمد اوراز دلش می خواست کوه را حس کند. اگر می توانست سرما را فراتر از توان انسانی تحمل کند لباس هم نمی پوشید تا کوه را بفهمد. همین موضوع باعث شد تا جایی که می تواند از کپسول استفاده نکند و بگذارد نفس کوه در ریه های او جریان داشته باشد. محمد می توانست تا ارتفاع ۸۰۰۰ متری بدون کپسول صعود کند و این باعث شده بود که لقب او نه تنها در ایران بلکه در همه جهان عقاب کوه ها باشد. توانایی تنفس در ارتفاع ۸۰۰۰ متری چیزی نیست که از پس هر انسانی بر بیاید. هرچقدر هم بخواهیم از نظر پزشکی مسئله را نگاه کنیم محمد کاری غیر ممکن را ممکن می کرد و این شاید قدرت علاقه و عشق او به کوه بود. مسلما کوه نیز این علاقه را می دانست و این چنین به او اجازه می داد که درکش کند بی واسطه و بی اکسیژن.
آسمان را هم فتح کرد
آسمان را هم فتح کرد
اهل عرفان آخرین مرحله عشق را در فنا می دانند. همچون پروانه ای که برای رسیدن به شمع خود را به شعبه آن می سپارد و با او یکی می شود. و چه خوشایند فنا شدنی است که به دست معشوق باشد. این اشتباه محمد اوراز نبود که در قله گاشربروم ۱ در پاکسان دچار حادثه و سقوط شد. بلکه این خود کوه بود که به واسطه ریزش بهمن او را در کام خود کشید و محمد با تمام وجود با عشق دیرینه خود یکی شد. محمد اوراز در سال ۱۳۸۸ طی سقوط بهمن در قله گاشربروم ۱ در پاکستان سقوط کرد و این سقوط باعث شد آخرین صعود وی به آسمان باشد.
پیکر محمد اوراز در کوه سلطان یعقوب نقده به خاک سپرده شد و این یکی از همان کوه هایی بود که محمد را عاشق کرده بود. گویی رفیق قدیمی دوستش را دیده باشد و قرار است دیگر سال ها با یک دیگر هم خانه شوند، کوه سلطان یعقوب نیز محمد اوراز را در خود نگه داشت و برای همیشه او را در دل خود جای داد.
افتخارات محمد اوراز
افتخارات محمد اوراز
-
کسب مقام اول آسیا در صعود به قله راکاپوشی در سال ۱۳۷۶
-
فتح قله اورست در سال ۱۳۷۷ به همراه کسب (مقام طلای جهان) به خاطر صعود به ارتفاع ۸۸۷۸متر
-
صعود به قله چوایو درسال سال ۱۳۷۸ و کسب مدال نقره جهانی در صعود به ارتفاع ۸۲۰۱ متری
-
فتح قله شیشاپانگما در سال ۱۳۷۸ به ارتفاع ۸۰۱۲ متر
-
فتح قله ماکالو در سال ۱۳۸۰ که بدون ماسک اکسیژن صورت گرفت و باعث کسب مقام طلای جهان شد
-
فتح قله لوتسه در سال ۱۳۸۱ که بدون استفاده از ماسک اکسیژن صورت گرفت. این اتفاق در صعود به ارتفاع ۸۵۱۶ متر رقم خورد که موجب کسب مدال طلای جهانی شد
-
صعود به قله آرارات در سال سپتامبر ۲۰۰۱ همراه با تیم پیشکسوتان
-
انتخاب به عنوان مسئول امور اجرایی فدراسیون کوهنوردی در سال ۱۳۸۱
-
اخذ گواهینامه مربیگری درجه ۲ سنگنوردی در سال ۱۳۸۲
-
صعود به قله گاشربروم یک تا ارتفاع ۷۹۰۰ متر و کسب مقام طلای آسیا
-
کسب اولین مدال طلای تاریخ ورزش آذربایجان غربی
-
فتح قله مون بلان در سال ۱۳۷۸که بلندترین قله رشته کوه آلپ می باشد
محمد اوراز فراتر از یک ورزشکار بود. او عاشق بود و عشق را به خوبی درک می کرد. این افتخارات و هدایا و نشان ها تنها می توانست پاداش گوشه ای از این عشق باشد. پاداش واقعی عشقش را لحظه ای گرفت که همراه با بهمن به پایین غلتید و در نهایت در دل رفیق قدیمی خود به خاک سپرده شد. روحش شاد و یادش گرامی.
نظرات کاربران